Работев во фабрика за производство на чевли иако отсекогаш сум посакувал да бидам сликар. Како мал ме учеа дека уметноста е ефтина професија од која не можеш да преживееш. Иако оваа реченица длабоко ми беше врежана во мозокот, секогаш се чудев кога во дневната соба ќе закачеа некоја скапа слика вредна илјадници долари и се прашував зошто кога уметноста е ефтина, сликите се продаваат толку скапо.
Завршив средно образование, а потоа и факултет кој ми беше преодреден од моите родители и на крај завршив како обичен работник во фабрика за чевли што немаше допирна точка со моето образование. Секоја вечер пред да си легнам, седев во својата соба над масичката, со моливот во рака и цртав, тоа беше мојот талент, сликањето. Од сон премина во хоби кое никогаш немав храброст да го преобразам во работа. Знаев дека доколку го работам тоа што го сакам, ќе бидам среќен, но постојано го одложував, стравувајќи од неуспех и реакцијата на моите родители. Одев на работа секој ден, без желба и надеж за подобри денови, бев како птица во сопствен кафез, го чував клучот во мене, но сепак не сакав да ја отворам вратата и да полетам кон своите соништа.
Еден ден сето тоа ми дојде преку глава, сфатив дека немам време, животот е краток за да продолжам да го правам она што не го сакам само поради стравот и правилата кои ми ги наметнале други, а јас морав да ги почитувам. Дадов отказ, се отселив од семејната куќа и изнајмив стан во центарот на градот кој имаше поглед врз неговата панорама, која знаев дека ќе ме смирува во моментите на вознемиреност кога ќе останам сам со својата четка. Знаев дека таа панорама во која ќе ја гледам маглата како ги покрива светлата на домовите, во пригушен тон ќе биде моја инспирација, моја муза која ќе ми вдахне сила и умешност да ги насликам најубавите слики и да го извадам најдоброто од себе. Бидејќи ако не го сторев тоа, ќе пропаднев. Немав работа, но живеев од мојата заштеда за црни денови убеден дека наскоро мојот талент ќе ми донесе успех. Деновите изминуваа, ноќите застанати во времето беа искажани на платното на моите слики, бев горд на своите дела и верував дека можам да постигнам многу.
Имаше изложба во градот на слики на која можеа да учевствуваат сите слободни уметници, промовирајќи ги своите слики. Таквите изложби ги имаше неколку во месецот, бев на сите, луѓето ги купуваа моите слики, но тоа не беше доволно за да бидам задоволен. На последната промоција, кога веќе бев се откажал од голем успех и бев задоволен од просечното продавање на моите слики, ми пријде старец кој беше елегантно облечен и мирисаше на пари. Можев да ги препозаам таквите од далеку. Бил сопственик на галерија и сакал да ги откупи сите мои слики, а воедно и да ме вработи во неговото ателје со мошне пристојна плата за која можев само да сонувам дека некогаш ќе ја заработам од моето сликање. Секако прифатив, во тој момент сфатив дека чудата се случуваат кога најмалку ги очекуваме. Тогаш сфатив дека отказот во фабриката по цена на моите соништа беше најдоброто нешто што досега сум го направил, беше чудо.
